Let's start today tomorrow

"If Gaza falls . . ." by Sara Roy

Israel’s siege of Gaza began on 5 November, the day after an Israeli attack inside the strip, no doubt designed finally to undermine the truce between Israel and Hamas established last June. Although both sides had violated the agreement before, this incursion was on a different scale. Hamas responded by firing rockets into Israel and the violence has not abated since then. Israel’s siege has two fundamental goals. One is to ensure that the Palestinians there are seen merely as a humanitarian problem, beggars who have no political identity and therefore can have no political claims. The second is to foist Gaza onto Egypt. That is why the Israelis tolerate the hundreds of tunnels between Gaza and Egypt around which an informal but increasingly regulated commercial sector has begun to form. The overwhelming majority of Gazans are impoverished and officially 49.1 per cent are unemployed. In fact the prospect of steady employment is rapidly disappearing for the majority of the population.

On 5 November the Israeli government sealed all the ways into and out of Gaza. Food, medicine, fuel, parts for water and sanitation systems, fertiliser, plastic sheeting, phones, paper, glue, shoes and even teacups are no longer getting through in sufficient quantities or at all. According to Oxfam only 137 trucks of food were allowed into Gaza in November. This means that an average of 4.6 trucks per day entered the strip compared to an average of 123 in October this year and 564 in December 2005. The two main food providers in Gaza are the UN Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) and the World Food Programme (WFP). UNRWA alone feeds approximately 750,000 people in Gaza, and requires 15 trucks of food daily to do so. Between 5 November and 30 November, only 23 trucks arrived, around 6 per cent of the total needed; during the week of 30 November it received 12 trucks, or 11 per cent of what was required. There were three days in November when UNRWA ran out of food, with the result that on each of these days 20,000 people were unable to receive their scheduled supply. According to John Ging, the director of UNRWA in Gaza, most of the people who get food aid are entirely dependent on it. On 18 December UNRWA suspended all food distribution for both emergency and regular programmes because of the blockade.

The WFP has had similar problems, sending only 35 trucks out of the 190 it had scheduled to cover Gazans’ needs until the start of February (six more were allowed in between 30 November and 6 December). Not only that: the WFP has to pay to store food that isn’t being sent to Gaza. This cost $215,000 in November alone. If the siege continues, the WFP will have to pay an extra $150,000 for storage in December, money that will be used not to support Palestinians but to benefit Israeli business.

The majority of commercial bakeries in Gaza – 30 out of 47 – have had to close because they have run out of cooking gas. People are using any fuel they can find to cook with. As the UN Food and Agriculture Organisation (FAO) has made clear, cooking-gas canisters are necessary for generating the warmth to incubate broiler chicks. Shortages of gas and animal feed have forced commercial producers to smother hundreds of thousands of chicks. By April, according to the FAO, there will be no poultry there at all: 70 per cent of Gazans rely on chicken as a major source of protein.

Banks, suffering from Israeli restrictions on the transfer of banknotes into the territory were forced to close on 4 December. A sign on the door of one read: ‘Due to the decision of the Palestinian Finance Authority, the bank will be closed today Thursday, 4.12.2008, because of the unavailability of cash money, and the bank will be reopened once the cash money is available.’

The World Bank has warned that Gaza’s banking system could collapse if these restrictions continue. All cash for work programmes has been stopped and on 19 November UNRWA suspended its cash assistance programme to the most needy. It also ceased production of textbooks because there is no paper, ink or glue in Gaza. This will affect 200,000 students returning to school in the new year. On 11 December, the Israeli defence minister, Ehud Barak, sent $25 million following an appeal from the Palestinian prime minister, Salaam Fayad, the first infusion of its kind since October. It won’t even cover a month’s salary for Gaza’s 77,000 civil servants.

On 13 November production at Gaza’s only power station was suspended and the turbines shut down because it had run out of industrial diesel. This in turn caused the two turbine batteries to run down, and they failed to start up again when fuel was received some ten days later. About a hundred spare parts ordered for the turbines have been sitting in the port of Ashdod in Israel for the last eight months, waiting for the Israeli authorities to let them through customs. Now Israel has started to auction these parts because they have been in customs for more than 45 days. The proceeds are being held in Israeli accounts.

During the week of 30 November, 394,000 litres of industrial diesel were allowed in for the power plant: approximately 18 per cent of the weekly minimum that Israel is legally obliged to allow in. It was enough for one turbine to run for two days before the plant was shut down again. The Gaza Electricity Distribution Company said that most of the Gaza Strip will be without electricity for between four and 12 hours a day. At any given time during these outages, over 65,000 people have no electricity.

No other diesel fuel (for standby generators and transport) was delivered during that week, no petrol (which has been kept out since early November) or cooking gas. Gaza’s hospitals are apparently relying on diesel and gas smuggled from Egypt via the tunnels; these supplies are said to be administered and taxed by Hamas. Even so, two of Gaza’s hospitals have been out of cooking gas since the week of 23 November.

Adding to the problems caused by the siege are those created by the political divisions between the Palestinian Authority in the West Bank and the Hamas Authority in Gaza. For example, Gaza’s Coastal Municipalities Water Utility (CMWU), which is not controlled by Hamas, is supposed to receive funds from the World Bank via the Palestinian Water Authority (PWA) in Ramallah to pay for fuel to run the pumps for Gaza’s sewage system. Since June, the PWA has refused to hand over those funds, perhaps because it feels that a functioning sewage system would benefit Hamas. I don’t know whether the World Bank has attempted to intervene, but meanwhile UNRWA is providing the fuel, although they have no budget for it. The CMWU has also asked Israel’s permission to import 200 tons of chlorine, but by the end of November it had received only 18 tons – enough for one week of chlorinated water. By mid-December Gaza City and the north of Gaza had access to water only six hours every three days.

According to the World Health Organisation, the political divisions between Gaza and the West Bank are also having a serious impact on drug stocks in Gaza. The West Bank Ministry of Health (MOH) is responsible for procuring and delivering most of the pharmaceuticals and medical disposables used in Gaza. But stocks are at dangerously low levels. Throughout November the MOH West Bank was turning shipments away because it had no warehouse space, yet it wasn’t sending supplies on to Gaza in adequate quantities. During the week of 30 November, one truck carrying drugs and medical supplies from the MOH in Ramallah entered Gaza, the first delivery since early September.

The breakdown of an entire society is happening in front of us, but there is little international response beyond UN warnings which are ignored. The European Union announced recently that it wanted to strengthen its relationship with Israel while the Israeli leadership openly calls for a large-scale invasion of the Gaza Strip and continues its economic stranglehold over the territory with, it appears, the not-so-tacit support of the Palestinian Authority in Ramallah – which has been co-operating with Israel on a number of measures. On 19 December Hamas officially ended its truce with Israel, which Israel said it wanted to renew, because of Israel’s failure to ease the blockade.

How can keeping food and medicine from the people of Gaza protect the people of Israel? How can the impoverishment and suffering of Gaza’s children – more than 50 per cent of the population – benefit anyone? International law as well as human decency demands their protection. If Gaza falls, the West Bank will be next.

Sara Roy teaches at Harvard’s Center for Middle Eastern Studies and is the author of Failing Peace: Gaza and the Palestinian-Israeli Conflict.

Alone with Konni at the Olympic Stadium of Berlin

Katharine Hepburn plays a pianist playing Träumerei from Schumann's Kinderszenen (in the film Song of Love)

Wait - Waiting

Goodbye Harold Pinter - Goodbye Eartha Kitt

The extinguished Eternal Flame of Neue Wache

Martin touching the Second World War

Erlkönig (Goethe - Schubert) performed by Anne Sofie von Otter, conducted by Claudio Abbado, with the Chamber Orchestra of Europe

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind;
Er hat den Knaben wohl in dem Arm,
Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.
"Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?"
"Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron und Schweif?"
"Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif."
"Du liebes Kind, komm, geh mit mir!
Gar schöne Spiele spiel' ich mit dir;
Manch' bunte Blumen sind an dem Strand,
Meine Mutter hat manch gülden Gewand."
"Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,
Was Erlenkönig mir leise verspricht?"
"Sei ruhig, bleib ruhig, mein Kind;
In dürren Blättern säuselt der Wind."
"Willst, feiner Knabe, du mit mir gehen?
Meine Töchter sollen dich warten schön;
Meine Töchter führen den nächtlichen Reihn,
Und wiegen und tanzen und singen dich ein."
"Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort
Erlkönigs Töchter am düstern Ort?"
"Mein Sohn, mein Sohn, ich seh es genau:
Es scheinen die alten Weiden so grau."
"Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt;
Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt."
"Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan!"
Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,
Er hält in Armen das ächzende Kind,
Erreicht den Hof mit Müh' und Not;
In seinen Armen das Kind war tot.

(Litteral translation)
Who rides, so late, through night and wind?
It is the father with his child.
He holds the boy in the crook of his arm
He holds him safe, he keeps him warm.
"My son, why do you hide your face so anxiously?"
"Father, do you not see the Erlking?
The Erlking with crown and cloak?"
"My son, it's a wisp of fog."
"You lovely child, come, go with me!
Many a beautiful game I'll play with you;
Some colorful flowers are on the shore,
My mother has many golden robes."
"My father, my father, can't you hear,
What the Erlking quietly promised me?"
"Be calm, stay calm, my child;
The wind rustles through dry leaves."
"Do you want to come with me, fine lad?
My daughters should be waiting for you;
My daughters lead the nightly dances
And will rock and dance and sing you to sleep."
"My father, my father, can't you see there,
The Erlking's daughters in the gloomy place?"
"My son, my son, I see it well:
The old willows seem so gray."
"I love you, your beautiful form entices me;
And if you're not willing, I shall use force."
"My father, my father, he's grabbing me now!
The Erlking has wounded me!"
The father shudders; he rides swiftly,
He holds in his arms the moaning child.
Barely he arrives at the yard in urgency;
In his arms, the child was dead.

Johnny Crawford (Mark) sings Greensleeves, from The Rifleman

Together

Philip

Ασε με να κάνω λάθος - Β. Παπακωνσταντίνου

Απο την ταίνια Η Πόλη ποτέ δεν κοιμάται

Γιατί είμαι με τους κουκουλοφόρους - Άκης Γαβριηλίδης

Αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα, είναι η δεύτερη ελληνική επανάσταση, και κατά τη γνώμη μου είναι ίσως σημαντικότερη από την πρώτη -και πάντως σίγουρα πολύ πιο μαζική. Και ήταν η πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου που ήμουν υπερήφανος που είμαι Έλληνας.
Οι μέρες αυτές είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, και η πρώτη φορά -ίσως η δεύτερη μετά το 1821, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική και πληθυσμιακή έκταση απ' ό,τι τότε- που τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα προς την Ελλάδα, με θαυμασμό και ελπίδα.
Παρακολουθώντας κανείς τα κανάλια και τα Διαδίκτυα αυτές τις μέρες, τελείως ενδεικτικά, μαθαίνει ότι:
- η Αλ Τζαζίρα, (όπως και όλα τα μέσα όλου του κόσμου φυσικά), είχε εκτενείς αναφορές στα γεγονότα, και στην ηλεκτρονική της έκδοση είχε από κάτω χώρο για σχόλια αναγνωστών. Ο χώρος αυτός λοιπόν πλημμύρισε από θετικά σχόλια πολιτών από όλες τις αραβικές χώρες, που λέγανε "επιτέλους, να και ένας λαός που εξεγείρεται, εμείς εδώ από το Μαρόκο ως τη Σαουδική Αραβία μας πηδάνε κάθε μέρα, μας βαράνε, μας κλέβουνε, μας φτύνουνε, κι εμείς κοιμόμαστε. Εκεί ένα παιδί σκοτώσανε και ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος".
- Τη νύχτα τής 10/12 πετάχθηκε βόμβα μολότωφ στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα, ενώ στην ελληνική πρεσβεία στη Νέα Υόρκη σπάστηκε ένα τζάμι και γράφτηκε με σπρέι "δολοφόνοι, ο Αλέξης ήταν εδώ".
Και φυσικά, γίνανε διαδηλώσεις, ακόμα και καταλήψεις πρεσβειών, μόνο απ' αυτές που μέτρησα εγώ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, το Εδιμβούργο, τη Βαρκελώνη, τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, τη Βέρνη, το Ζάγκρεμπ, τη Μπρατισλάβα, στη Χάγη, στη Μελβούρνη, το Σαν Φρανσίσκο, το Δουβλίνο, τη Γλασκώβη, το Μπρίστολ, σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας ... Εδώ στις Βρυξέλλες, οργανώσαμε κι εμείς μία, όπου οι Έλληνες, ιδίως οι ευρωυπάλληλοι, έλαμψαν δια της απουσίας τους εκτός ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, ενώ ήρθαν Βέλγοι, Ισπανοί, Ολλανδοί, Πορτογάλοι, Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι, Κούρδοι ...

2. Γιατί είναι σημαντική αυτή η εξέγερση;
Διότι, σε αντίθεση με τα φαινόμενα, δεν είναι τυφλή. Αντιθέτως, είναι μία πράξη ύψιστης δημοκρατικής ευθύνης και υπεράσπισης της έννομης τάξης και του κράτους δικαίου.
Φυσικά, της μίας από τις δύο έννομες τάξεις. Αλλά, όπως ίσως θα έλεγε (περίπου) και ο Λένιν, στην επαναστατική κατάσταση υπάρχουν πάντα δύο έννομες τάξεις. Αλλά όπως θα έλεγε ο Λακάν, ο οποίος δεν έγραψε γραμμή για την πολιτική αλλά ίσως ήταν πιο υποψιασμένος, πάντα υπάρχουν δύο έννομες τάξεις, ακόμα και στην κατάσταση της ομαλότητας, ή ίσως η μία έννομη τάξη διαπερνιέται πάντοτε από ένα ρήγμα, έναν ριζικό ανταγωνισμό.
Η μία έννομη τάξη, αυτή του Καραμανλή, του Παυλόπουλου, του Χηνοφώτη, του Κούγια, είναι αυτή που λέει: "το κράτος σκοτώνει και λογαριασμό δε δίνει". Δεν το λέει με ακριβώς αυτά τα λόγια, βέβαια, αλλά άμα λάβουμε υπόψη μας τη λειτουργία της cultural intimacy, βλέπουμε με σαφήνεια ότι επιτελεστικά αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα.

Η παράδοση του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού και των αστικών επαναστάσεων, (η οποία κατά τα άλλα αποτελεί πηγή έμπνευσης και προσανατολισμού του ελληνικού κράτους), επισήμως τουλάχιστον λέει ότι ΟΧΙ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ. Ιδίως για ενέργειες οργάνων του που δεν εκτελούνται στα πλαίσια της άσκησης κάποιας ξέρω γω ύψιστης σημασίας κρατικής λειτουργίας, αλλά στα πλαίσια ενός κάλου στον εγκέφαλο και ενός απλού φασιστικής έμπνευσης τσαμπουκά, τον οποίο δεν επιδεικνύουν ούτε τα μέλη των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Γάζα απέναντι στους Παλαιστίνιους που τους πετάνε πέτρες.
Όταν λοιπόν το κράτος ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ, είναι δικαίωμα, και δημοκρατικό καθήκον, του πλήθους να ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. By any means necessary. Aν δεν ακούν αλλιώς, θα ακούσουν έτσι. Αυτό δεν χρειάζεται να πάμε ούτε καν στο Σπινόζα ή τον Μακιαβέλλι για να το διαβάσουμε. Το ήξερε ακόμα και ο Τζον Λοκ.
Εγώ είμαι με τα μπάχαλα. Every last one of them. Τα μπάχαλα είναι εναλλακτική αυτοσχέδια μορφή ενός μηχανισμού γενικής αποτροπής της εγκληματικότητας, με τη στενή έννοια του ποινικού δικαίου, την οποία παραλείπει να εκτελέσει το κράτος και έτσι την αναλαμβάνει η κοινωνία των πολιτών. Η διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής, και ακόμα περισσότερο η διαφύλαξη της αρχής της λογοδοσίας του κράτους και των οργάνων του, είναι πράγμα πολύ σημαντικότερο από πέντε σπασμένες βιτρίνες και την απώλεια πέντε περιουσιών "αθώων" "μικρο"νοικοκυραίων στην Ερμού, (όπου το ενοίκιο ενός μήνα είναι όσα βγάζουν σε ένα χρόνο αυτοί που τα λεηλάτησαν -εάν βγάζουν τίποτα), οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα εξανεμίζονταν από την κρίση, θα τους τις κλέβανε οι τράπεζες ή θα τις χάνανε στο χρηματιστήριο, και οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα αποζημιωθούν. Οι ζημιές στη "δημόσια περιουσία" που προξένησαν οι κουκουλοφόροι είναι απειροελάχιστες μπροστά στις ζημιές που προξένησαν οι ρασοφόροι. Επιπλέον, οι δεύτερες ήταν καθαρά για την τσέπη τους και για την καλοπέρασή τους, για να χτίζουν βίλες με τζακούζι στις μονές τους, ενώ οι πρώτες δικαιολογούνταν από σκοπό υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος.

3. Εκτός όμως από υπεράσπιση μιας τάξης, ήταν ταυτόχρονα (είναι) η εν σπέρματι δημιουργία μιας νέας. Παρακολουθώντας τις κινητοποιήσεις όλες αυτές τις μέρες, εισπράττω μία έκρηξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και φαντασίας, μια έμπνευση, μία ευγένεια και μία ευθυβολία λόγου, η οποία σε σχέση με τον τετριμμένο λόγο της κατεστημένης πολιτκής ή οποιουδήποτε άλλου θεσμού φαντάζει ως η μέρα σε σχέση με τη νύχτα.
Τελείως τυχαία πάλι, διάβαζα μια προκήρυξη που μοιράσανε κάτι παιδιά στους καταστηματάρχες των Σερρών
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=939707
Ο λόγος αυτός της συλλογικής νοημοσύνης (του General Intellect) μου ακούγεται ως μια πνοή καθαρού αέρα, μπροστά στον οποίο ο λόγος του Καραμανλή, του Παπανδρέου, της Παπαρήγα φαντάζει επιπέδου νηπιαγωγείου. Φαντάζει ένας λόγος μη-λόγος, που γυρίζει γύρω γύρω, χωρίς όραμα, χωρίς πνοή, υποκριτικός, κρυψίνους, που λέει άλλα και εννοεί άλλα, και συνήθως δεν εννοεί απολύτως τίποτε.
Ακούγοντας τα κλαψουρίσματα για τις "κατεστραμμένες γιορτές" και την ανερυθρίαστη αναγωγή των αναγκών του καταναλωτή σε υπέρτατο νόμο, νιώθω την τάση να αναφωνήσω: φέτος οι γιορτές ήρθαν νωρίτερα, και ήταν οι καλύτερες γιορτές που μπορώ να θυμηθώ. Τι πιο γιορτινό και ποιητικό από την εναέρια θέα ενός υπερμεγέθους ελάτου να φλέγεται μέσα στη νύχτα στη μέση της πλατείας Συντάγματος, μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων; Ούτε ο Αγγελόπουλος ή ο Κουστουρίτσα δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί ένα τέτοιο πανέμορφο και πλούσιο σε συμβολισμούς πλάνο.

Γι' αυτό λοιπόν, εγώ είμαι με τους κουκουλοφόρους.
Πριν από κάποια χρόνια, ο μακαρίτης Παύλος Σιδηρόπουλος έλεγε σ' ένα τραγούδι του: "Ληστέψανε την τράπεζα. Και τι με νοιάζει εμένα; δεν είμαι με κανένα". Σήμερα είναι η στιγμή να φύγουμε από το "δεν είμαι με κανένα" και να πούμε: είμαι με κάποιον. Είμαι με αυτούς που σπάσανε την τράπεζα. Αν την ληστεύανε, ακόμα καλύτερα. Ούτως ή άλλως, αυτή μας ληστεύει κάθε μέρα. Τόσο εμάς, όσο και τους υπαλλήλους της.
Οι δέκα (μέχρι στιγμής) μέρες που συγκλόνισαν την Αθήνα, αλλά και όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, και πολλές μικρές, αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κοινωνικό κίνημα, είμαι σίγουρος ότι θα μελετώνται –ή πάντως ότι θα πρέπει να μελετηθούν- επί πολλά χρόνια σε πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, και θα καρποφορήσουν ίσως αλλού, αλλιώς, άλλοτε, με τρόπους και σε συνδυασμούς που δεν φανταζόμαστε. Και, για να κλείσω με μια προσωπική νότα, δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ περήφανος που κάπως είχα διαισθανθεί ότι έρχεται αυτή η καταιγίδα, θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν μπορούσα να πω ότι συνέβαλα κάπως στο μέτρο των δυνάμεών μου στην έλευσή της. Και πάντως είμαι σίγουρος ότι είμαι –είμαστε- σε πολύ καλύτερη θέση να αντιληφθούμε τι ήταν και να δουλέψουμε με αυτή, απ' ό,τι τα απολιθώματα της θεσμικής πολιτικής, των κρατικών διανοουμένων και του τύπου, οι οποίοι ούτε είχαν πάρει μυρωδιά τι τους ερχόταν στο κεφάλι, και ακόμα και τώρα που τους έπεσε στο κεφάλι πάλι δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι τους συνέβη. Αλλά νομίζω ότι ακόμα και αυτοί δεν μπορεί να είναι τόσο βλάκες. Νομίζω ότι απλώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά κατά βάθος έχουν ψυλλιαστεί κάτι, και εκεί ακριβώς οφείλεται το μίσος και η μνησικακία τους γι' αυτό το κίνημα. Αν ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η Παπαρήγα, ο Καρατζαφέρης, έχουν λυσσάξει και ζητάνε από τους πάντες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετανοίας, αυτό κατά βάθος το κάνουν επειδή τους απασχολούν όχι τόσο τα μαγαζιά των πτωχών και αθώων κοσμηματοπωλών τής Μητροπόλεως, αλλά κυρίως τα δικά τους μαγαζιά. Αυτοί είναι που τα είχαν στολίσει με τόση φροντίδα, τόσα «οράματα», τόσες «μεταρρυθμίσεις», τόσους «ταξικούς αγώνες», τόση «αδιαπραγμάτευτη Ελλάδα», τέλος πάντων ο καθένας με τη δική του πραμάτεια, είχαν βάλει τα καλά τους και περίμεναν τους καταναλωτές πολιτικής· και ξαφνικά είδαν να εισβάλλει στην πιάτσα ένας απρόσκλητος ανταγωνιστής και να τους κλέβει την πελατεία (και την απόλαυση), να δείχνει πόσο άνευ νοήματος, πόσο αέρας κοπανιστός, πόσο κενά από οποιαδήποτε αξία χρήσης ήταν αυτά τα εμπορεύματα. Και μάλιστα ένας ανταγωνιστής που δεν έχει κανένα μαγαζί πουθενά, αλλά είναι διάχυτος, διάσπαρτος, πλανόδιος, όπως οι Νιγηριανοί που πουλάνε CD και οι Κινέζοι που πουλάνε ρούχα.
Με άλλα λόγια, αυτό που εισέβαλε ξαφνικά στη σκηνή δεν είναι απλώς ένας ανταγωνιστής μεταξύ άλλων, αλλά είναι ο ίδιος ο ανταγωνισμός.
Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα· δεν είναι δική μας δουλειά να λύσουμε τις απορίες των χρεοκοπημένων εμπόρων της πολιτικής. Το πολύ πολύ μπορούμε να τους ευχηθούμε: Welcome to the desert of the Real, και να τους αφήσουμε να βρουν μόνοι τους –εάν βρουν- πώς θα αναμετρηθούν με την απώλεια. Αυτές τις μέρες που τα πράγματα τρέχουν με χιλιαπλάσια ταχύτητα, και προς χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις, απ' ό,τι κατά την λεγόμενη «ομαλότητα», εμείς έχουμε σοβαρότερα πράγματα να κάνουμε. Και το πρώτο απ' αυτά είναι να βρούμε πώς μπορούμε να ενσαρκώσουμε καλύτερα τους φόβους τους, να ταυτιστούμε με το σύμπτωμα, να γίνουμε εμείς όσο μπορούμε καλύτερα ο ανταγωνιστής που κάνει τα μαγαζιά τους να αδειάζουν από πελατεία –χωρίς καν να χρειάζεται να σπάσουν. Και να βρούμε πώς θα παραγάγουμε από κοινού τις δικές μας αξίες χρήσης.

(Δημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 11, 2008 10:09 am)

Shirley Verrett as Orfeo sings "Che faro senza Euridice" - Gluck

"A purple shadow", an article by Manos Hadjidakis about the riots in Mai 1986 (Nothing's Changed)

«Μια μωβ σκιά»...

Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

Banana by Rémi Gailliard

more Remi Gaillard here and here

Goodbye Margarita Karapanou (Greek author Margarita Karapanou died last Tuesday night)

Θέλω ένα ζώο.
Οι κούκλες δεν μιλάνε.
Δεν είναι ζεστές ούτε αναπνέουν.
Ούτε με αγαπάνε.
Ούτε με γλείφουν.
Θέλω ένα ζώο.
Να μ’αγαπάει, να τ’αγαπάω κι εγώ.
Θέλω ένα γατάκι.
Θα το βάζω δίπλα μου και θα το κοιτάω.
Θα είναι δικό μου, θα του δώσω ένα όνομα, θα ξέρει κι αυτό το δικό μου.
Τη νύχτα στο κρεβάτι μου το σκέφτομαι.
Ένα γατάκι στρογγυλό σαν αβγό, να κοιμάται στα πόδια μου, να με ζεσταίνει, να το ζεσταίνω κι εγώ.
Το είπα στη γιαγιά, Παρασκευή.
«Όχι, θα λερώνει το σπίτι»
«Γιαγιά, θέλω ένα γατάκι»
«Όχι»
«Γιαγιά, ένα γατάκι, το θέλω, γιαγιά»
Την άλλη μέρα, Κυριακή, ένα γατάκι κίτρινο σαν μέλι με περίμενε στην τραπεζαρία.
Άρχισα να τρέμω απο αγάπη.
Το πήρα στα γόνατά μου και κάθισα έτσι ως το βράδυ.
«Μόνο για μια βδομάδα στο έφερα» μου λέει η γιαγιά.
«Είναι δανεικό»
Ποτέ δεν θα το δώσω πίσω.
Καλύτερα να το σκοτώσω.
Πρώτη φορά που είμαι ευτυχισμένη.
Του πήρα ένα καλαθάκι κι έγινα η μαμά του.
Το’βγαλα και Δανειστούλη, κι αυτό με λέει μαμά.
Το πάω περίπατο μες το καρότσι για τις κούκλες, κι όταν έχει ήλιο ανεβάζω την κουκούλα για σκιά.
Δεν έχει λερώσει το σπίτι μια φορά.
Κάνει το πιπί του μέσα σ’ένα κουτί που το ‘βαψα χρυσό με ασημένιες ρίγες.
Οι μέρες με τον Δανειστούλη περνάν σαν ζάχαρη, είναι Πέμπτη,
Οι μέρες με τον Δανειστούλη περνάν σαν σαντιγί, είναι Παρασκευή.
Το στόμα μου μένει χαμογελαστό, αδύνατον να το κλείσω.
Τα βράδια κοιμάται μέσα στα σεντόνια μου, πάνω στην κοιλιά μου.
«Σ’αγαπώ» του λέω.
Γουργουρίζει κι η κοιλιά μου ιδρώνει απ’την αγάπη του.
«Την Κυριακή θα το δώσω», μου λέει η γιαγιά.
Η βδομάδα τελειώνει.
«Δανειστούλη μου»
Το νανουρίζω σαν μωρό.
Άρχισα την άλλη μέρα, Σάββατο.
Πρώτη φορά το’δειρα πολύ.
Δεν έκλαιγε, με κοίταζε και γουργούριζε. Νόμιζε πως το χαιδεύω.
Πήρα τα μανταλάκια για τα ρούχα και του τα’βαλα για σκουλαρίκια.
Με κοιτούσε. Καταλάβαινε πόσο τ’αγαπώ.
Ανάμεσα σε δυο κλοτσιές, έκλαιγα και το φιλούσα.
Το΄πιασα απ΄την ουρά κι άρχισα να το στριφογυρίζω σαν τ’αλογάκια του λούνα παρκ.
Δεν φώναζε. Με κοιτούσε και γουργούριζε.
Το βράδυ το πέταξα αργά και ρυθμικά πάνω στον τοίχο.
Έσπασε η ραχοκοκαλιά του, κι αυτό, σούρνοντας, ανέβηκε στα γόνατά μου και γουργούριζε.
Την άλλη μέρα, Κυριακή, το κρέμασα με το κεφάλι κάτω, και του ‘μπηξα βελόνες μες τα μάτια.
«Δανειστούλη μου», του έλεγα, «Δανειστούλη μου».
Το απόγευμα, γέμισα το μπάνιο και το βλασταξα πολλή ώρα κάτω απ’το νερό.
Τα πόδια του χτυπούσαν την μπανιέρα για ν’ανέβει ν’ανασάνει.
Σαν δεν κουνούσε πια, το’βαλα στο καλαθάκι του και το σκέπασα με τη ροζ κουβερτούλα, το πήγα στη γιαγιά.
Το άφησα στην τραπεζαρία.
Κυριακή το βράδυ.

Goodbye Athens

Goodbye Lausanne

At Gsaat with Sylvia

At Montreux with Denis, Théo, Marianne and Ruti (Where it is nice to live and very nice to die)

Judy Garland: a Biography at Théâtre Le Bourg, Lausanne

At the Castle of Chillon

Eternal Spirit of the chainless Mind!
Brightest in dungeons, Liberty! thou art,
For there thy habitation is the heart—
The heart which love of Thee alone can bind.
And when thy sons to fetters are consign'd,
To fetters, and the damp vault's dayless gloom,
Their country conquers with their martyrdom,
And Freedom's fame finds wings on every wind.
Chillon! thy prison is a holy place
And thy sad floor an altar, for 'twas trod,
Until his very steps have left a trace
Worn as if thy cold pavement were a sod,
By Bonnivard! May none those marks efface!
For they appeal from tyranny to God.

(Sonnet of Chillon by Lord Byron)

ACT I: THE DEPARTURE - 1M3- Lausanne (and more works at CIRUCUIT)

Opening thursday December 4th 2008 from 6.00 pm

Exhibition from December 4th 2008 to January10th 2009
Opened December 4th and 5th from 6 pm to 12 pm and 6th from 3 pm to 12 pm for Les Urbaines. Then by appointment.

at 1m3
www.galerie1m3.com
and at Circuit
www.circuit.li

At the end of the Lake Geneva

Lausanne

Night

Day

Night

The most horrible day of my life

The hamburger ice-cream of Potsdamer Platz

Everyday Again and Again (Screening and Talk by Adnan Yıldız) at e-flux video rental / the reading room

This thursday, Adnan Yıldız will screen his selections for the latest edition of the e-flux video rental (artists and works are listed below), and after the screening he will talk about how the five videos he chose have come together. He invited five artists to add their video work to the e-flux video rental project, as part of his research on audience, fiction and morality. This invitation has been developed into a dialog between the videos considering their artistic approaches and how artists relate to their characters and stories.

Both as a metaphor and as a methodological strategy, Yıldız borrows the point Bakhtin made about Dostoyevski's characters, and adapts it to the current language of video production today. According to Bakhtin, Dostoyevski's characters have the same status as the author: "The character's word about himself and his world is just as fully weighted as the author's word usually is". And in these videos one can appreciate the use of diverse artistic strategies in order to construct their fictional fabric: one is a contemporary translation of a classic piece of literature, another can be seen as a remix of an auto-biography and some popular culture icons, and in another one an artist is framing a moment of reality. Considering the different modes of production, the talk will focus on the position and the role of the artist -as the author- who develops a performative approach/research methodology to create fictional identities.

The talk will also refer to the context of video circulation and some speculative description of its audience, who is online and mostly accessing the material through Youtube.

SCREENING PROGRAM:

Alexander Vaindorf - "Kids", Christodoulos Panayiotou - "The slow dance marathon", David Blandy - "The barefoot pilgrim", Elmas Deniz - "The man who wants to be tourist", Samuel Stevens - selected works

the building
Platz der Vereinten Nationen 14A
Berlin 10249 DE
T: 030 28 04 79 73
the building is open Thursday through Saturday, 12 – 6 pm.
phone: 030 28 04 79 73
magdalena@e-flux.com
www.e-flux.com
program and further information:
e-flux video rental / the reading room

Mary and a friend

Yesterday - Tomorrow

Berlin is burning

Sophie Marceau in the final scene of the film L'étudiante (Emotional and eloquent on Le Misanthrope by Molière)

Down Down

Ich gehör nur mir